En toen was hij gevlogen.....

Na de mindere ziekenhuisberichten van vorige week, moeten we nu met groot verdriet vertellen dat Meesje afgelopen zondag 13 november om 14:15u in de armen van Ellen vredig is ingeslapen.
Na de ziekenhuisopname ging het de eerste dagen beetje bij beetje wat minder met Mees. I.p.v. een opwaartse lijn was het een licht neerwaartse lijn. Meesje had het erg benauwd, lichte koorts en had constant zuurstof nodig. Tot afgelopen vrijdag. Die dag ging het langzaam slechter gaan, over in een snellere neerwaartse lijn. Meesje kreeg hoge koorts (boven de 40 graden), een zeer hoge hartslag (220+) en had maximaal zuurstof nodig. De doktoren hadden echter nog steeds geen idee wat Mees nu mankeerde (uiteraard buiten zijn reeds aanwezige handicaps) en gingen inmiddels over op een derde antibioticum die week. Maar ze wisten niet of het een bacterie (waar antibiotica tegen kan helpen) of een virus (waar antibiotica niet tegen helpt) was. Vanaf vrijdagnacht is Ellen dan ook in het JBZ blijven slapen. 
Vanuit bloedonderzoek werd zaterdag vastgesteld dat hij toch een bacterie in zijn lichaam had. Een vierde antibioticum werd ingezet die binnen 48 uur tegen deze bacterie zou moeten helpen. Helaas wilde de koorts niet zakken (zelfs tot boven de 41 graden), ondanks diclofenac en paracetamol bleef zijn hartslag onverminderd hoog. Wel werd zijn zuurstofbehoefte wat minder.
Op zondag constateerde Ellen dat Mees meer vocht vast was gaan houden, iets wat op zaterdag ook al in enige mate het geval was. Daarnaast was Mees zo slap als een vaatdoek en voor zijn doen veel te ontspannen in zijn spieren. Maar toch gingen er nog niet echt alarmbellen rinkelen dat een einde nabij was. Niet bij ons, maar ook niet bij het verplegend personeel en de doktoren. Mees had het weliswaar onverminderd zwaar, maar verschillende waarden (bloeddruk e.d.) waren nog niet echt erg slecht. Koen was dan ook gewoon met Sam naar de Sinterklaasintocht in Drunen. Marieke was bij Ellen en Mees.
Kort na 2 uur 's middags viel ineens de saturatiemeter op nul. Er werd gedacht dat de sensor gewoon niet goed was. Maar toen meteen daarna zijn hartslag snel terug begon te lopen op de monitor, gingen uiteraard wel alle alarmbellen rinkelen. Binnen de kortste keren stond het rond het bed van Mees helemaal vol met verpleegkundigen en artsen. Er werd van alles ondernomen om Mees nog bij te brengen totdat Ellen de vraag stelde of het nog nut had en toen meteen daarop het verzoek om Mees bij haar op schoot te zetten. Hier werd ook direct gehoor aan gegeven. Meesje is, zoals Ellen haar wens was, stilletjes op haar schoot ingeslapen.