En dan toch weer een ziekenhuisopname

Deze keer wordt het een persoonlijk berichtje van mij (Ellen).
Vorige week vrijdag zat het me toch niet lekker dat Mees al heel de week in de nacht aan het zuurstof lag. Hij hield zijn saturatie (zuurstofgehalte in zijn bloed) niet zelf op het juiste niveau. Ook schrokken mensen die bij ons kwamen van zijn benauwdheid (ook mensen die vaak bij ons komen en hem dus regelmatig zien). Zijn benauwdheid was anders dan anders. Dus besloot ik de dokter te bellen met de vraag wat we moesten doen. Zij vonden het beter om longfoto's te maken. Daar was gelukkig geen longontsteking op te zien. Toch bleef de zuurstof 's nachts nodig en ging Mees schokkend naar adem happen. Ik besloot toen om op maandagochtend eerste Sam naar school te brengen, daarna snel even een boodschap te gaan doen en dan de dokter of meteen naar de afdeling van het Jeroen Bosch Ziekenhuis te bellen met de vraag hoe dat we nu verder moesten gaan met de benauwdheid van Mees.
Zover kwam het echter niet. Ik was onderweg van Sam zijn school naar mijn auto toen de telefoon ging. Het was de verpleegkundige van de thuiszorg die lichtelijk in paniek was (en die normaal altijd rustig blijft). Ze zei: "Je moet nu naar huis komen want Mees moet naar het ziekenhuis!" Ik schrok me kapot. In de auto heb ik meteen de ziekenhuisafdeling van Mees gebeld (waar hij in het verleden regelmatig heeft gelegen) en gelukkig kreeg ik iemand aan de telefoon die Mees nog kent van eerdere opnames. Ik vroeg haar of Mees meteen naar de afdeling mocht komen. Ik had echt geen trek in eerst een dokter of de eerste hulp waar ze hem toch niet kennen. Ze zou mij snel terugbellen. Eenmaal thuis aangekomen zag ik ook dat het niet lekker ging met Mees. Hij was echt heel erg benauwd en kon zijn slijm niet wegkrijgen. Dan heb je de kans dat hij kan stikken of dat zo'n grote slijmprop in zijn longen terecht komt. De thuisverpleegkundige was nu volop in actie en gaf aan dat ze 112 ging bellen (bij mij sloeg de paniek toen ook echt toe, ik stond te trillen op mijn benen, gelukkig was er een vriendin in huis die het overzicht bewaarde). De ambulance was er binnen no time. Mees moest met zuurstof mee de ambulance in. Gelukkig kwam er in de ambulance een grote slijmprop naar buiten en hebben ze hem uitgezogen en dat luchtte hem enigszins op. Toch zat ik niet op mijn gemak in de ambulance. Dit was de eerste keer dat de sirenes aan waren als Mees en ik erin zaten. Even ging de gedachten door mij heen: "Dit zal toch niet de laatste keer zijn dat ik met Meesje naar het ziekenhuis rijd?"
Toen we in het ziekenhuis aankwamen gingen we toch naar de eerste hulp. Gelukkig zag ik Mees zijn eigen kinderarts zitten die hem heel goed kent. Na wat onderzoekjes werd besloten dat Mees opgenomen moest worden. Mees werd naar de afdeling gebracht en we zagen alleen maar oude bekenden, zo fijn is dat. Je komt ook weer een soort van thuis (hoe vreemd dat misschien ook klinkt). 

Wat Mees nou precies heeft, weten ze niet. Maar hij laat ons regelmatig schrikken omdat hij dan hoge koorts heeft gepaard met een hoge hartslag. Dat wijst toch wel op iets. Maar wat? Hij heeft op dit moment continu zuurstof nodig. Ook vind ik Mees op sommige momenten echt heel zielig, dan is hij zo aan het persen om het slijm weg te werken. Vanmorgen hebben we geprobeerd om hem even zonder zuurstof te laten ademen maar dat lukt hem nog niet alleen.
De komende dagen is het afwachten hoe het zal gaan. We hopen uiteraard dat hij snel weer mee naar huis kan.

Vandaag is overigens het artikel over Mees en ons verschenen in Weekblad De Scherper. Wil je het lezen, ga dan naar http://www.scherper.nl/images/stories/pdf/jaargang_41_week_45.pdf

De Cliniclowns kwamen Mees en met name ons vandaag wat opvrolijken in het JBZ