Een ritje ambulance

Afgelopen vrijdag had Meesje een hele slechte dag. De gehele dag heeft hij epileptische aanvallen gehad met forse saturatiedips. Het lukte niet om de reeks aanvallen stop te zetten, ook niet met zijn noodmedicijn (Stesolid). 's Avonds volgden de aanvallen kort op elkaar, waarna we toch besloten hebben om het WKZ in Utrecht te bellen. We kunnen gelukkig altijd rechtstreeks bellen met de afdeling neurologie. Ellen kreeg een verpleegkundige te spreken en had eigenlijk een simpele vraag, namelijk of we nogmaals het noodmedicijn mochten geven. Een teveel van dit medicijn kan namelijk leiden tot ademhalingsstoornissen. De verpleegkundige ging de vraag voorleggen aan de dienstdoende arts, die even later zelf terug belde. Op het verhaal van Ellen gaf hij aan dat hij Mees graag met de ambulance naar het WKZ wilde laten komen. Ellen gaf hierop aan dat Utrecht-Drunen-Utrecht twee keer drie kwartier kost. Hierop besloot de arts om de ambulance vanuit het JBZ in Den Bosch te laten komen om Mees daar naar de spoedeisende hulp te brengen. Wat dus begon met een op het oog simpele vraag, ging dus over in een ambulancerit en onderzoek bij de spoedeisende hulp. Ellen is met Meesje mee mogen rijden in de ambulance. Gelukkig werd later op de avond de kinderarts van Mees in het JBZ, die hem best wel aardig kent, erbij betrokken. Alle onderzoeken lieten niets bijzonders zien, waarop de kinderarts Ellen de keuze gaf om Mees een nacht in het ziekenhuis te laten blijven of Mees mee naar huis te nemen. Omdat Ellen het idee had dat we het thuis wel zouden redden, mocht Meesje weer fijn mee naar huis. Uiteindelijk kreeg Ellen ook nog antwoord op de vraag waarmee de avond begonnen was, namelijk of het noodmedicijn nogmaals gegeven mocht worden. Dit mocht en hebben we thuis dus ook gedaan.
Die nacht heeft Mees nog drie epileptische aanvallen gehad en 's morgen vroeg vervolgens de laatste. Vanaf dat moment is hij gelukkig aanvalsvrij, al heeft hij wel tot maandag nodig gehad om een beetje bij te komen.
Op maandagochtend vroeg liet Meesje helaas weer iets anders bijzonders zien. Een reeks van apneus (stoppen ademhaling) kregen we niet direct onderbroken. Gelukkig lukte dit wel met het noodmedicijn. Waar dit nu weer uit voort kwam is ons een raadsel. Nu even in de gaten houden of dit nog voor gaat komen.
Gelukkig ging het gisteren en vandaag weer wat beter met Meesje (met af en toe weer een lach), al heeft hij wel weer een verkoudheid o.i.d. Hij heeft veel last van slijm en kan dit helaas nog steeds niet weghoesten. We hopen dat dit zich niet verder doorzet.