Afgelopen zondag was weer eens zo'n dag. Waar het de periode daarvoor best wel aardig ging met Meesje zijn epileptische aanvallen, was het zondag weer eens een keer echt raak. Het begon eigenlijk zaterdagavond al met een enkele aanval. Gedurende de nacht was het gelukkig rustig, maar vanaf 's morgens vroeg volgde de ene epileptische aanval op de andere. Omdat Koen een hele dag weg was, stond Ellen er alleen voor. Ellen vindt dat niet zo'n probleem, maar Koen heeft er dan toch wel wat moeite mee dat hij niks kan betekenen. Omdat de aanvallen maar bleven komen, heeft Ellen in de loop van de ochtend Meesje zijn noodmedicijn gegeven. Echter was het na lange tijd weer eens een keer dat dit niet hielp. Ook 's middags hielden de aanvallen aan. We hebben niet het idee dat Meesje hier veel onder lijdt, maar echt prettig zal het ook niet voor hem zijn (los gezien van de mogelijk blijvende schade). Omdat de aanvallen bleven aanhouden, heeft Ellen 's middag nogmaals het noodmedicijn toegediend. Dit had niet direct effect (er volgden nog een paar aanvallen), maar na verloop van tijd bleven de epileptische aanvallen gelukkig weg. Zondagnacht heeft Meesje gelukkig weer rustig geslapen en de dagen daarna is het ook weer goed gegaan.
Morgen gaat Ellen met Mees naar de revalidatiearts voor een jaarlijkse check-up. De revalidatiearts bekijkt hierbij alle fysieke beperkingen van Mees en geeft, daar waar nodig, advies of verwijst eventueel door naar andere specialisten. Door het jaar heen is de ergotherapeute het verlengstuk van de revalidatiearts en bespreken we de fysieke beperkingen met haar.
